Το "χαβιάρι του φτωχού" όπως το αποκαλούν, μια και ο ταραμάς δεν είναι τίποτε άλλο από αυγά ψαριού, όπως ακριβώς και το χαβιάρι.
Τον παλιό καλό καιρό, ο ταραμάς προερχόταν αποκλειστικά από αυγά κυπρίνου και γκρίζου κέφαλου (πορτοκαλόχρωμα αυγά με ιδιαίτερα "τσιμπημένη" τιμή), ενώ υπήρξαν και γενιές που ευτύχησαν να γευθούν ταραμά αποκλειστικά ελληνικής προελεύσεως. Σήμερα, ο "παγκοσμιοποιημένος" ταραμάς προέρχεται κυρίως από μπακαλιάρους.
Εκείνο όμως που έχει αλλάξει ριζικά στην ιστορία του ταραμά δεν είναι το ψάρι από το οποίο προέρχεται, αλλά η διαδικασία επεξεργασίας του. Στην αγορά θα βρείτε δύο είδη: τον λευκό - υπόλευκο, για να ακριβολογούμε - ταραμά χωρίς πρόσθετα, και τον κόκκινο σε αποχρώσεις που καλύπτουν όλη την γκάμα του ροζ - κεραμιδιού, στον οποίο έχουν προστεθεί χρωστικές και ενίοτε χοντροαλεσμένο αλεύρι σόγιας!.
Η προσθήκη χρώματος στον ταραμά λέγεται ότι έγινε για να κάνει πιο δελεαστικό το προϊόν. Και ήταν σωστό γιατί η ανταπόκριση του καταναλωτικού κοινού ήταν αστραπιαία και η κατανάλωση του ταραμά ανέβηκε κατακόρυφα!
Η ΤΑΡΑΜΟΣΑΛΑΤΑ
Παραδοσιακό, πεντανόστιμο έδεσμα, κάποτε συνυφασμένο με τη Σαρακοστή και την Καθαρά Δευτέρα, σήμερα κυκλοφορεί ολοχρονίς στα τραπέζια μας ανεξαρτήτως νηστείας.
Πλούσια σε θερμίδες, περίπου 400 στα 100 γρ., αλλά και σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία (νάτριο, κάλλιο, φώσφορο, χρώμιο, μαγνήσιο, ασβέστιο), περιέχει λίγες πρωτεΐνες, περισσότερους υδατάνθρακες και βέβαια αρκετά λιπαρά.
Η παρασκευή της ταραμοσαλάτας διαφέρει από τόπο σε τόπο, ακόμα και από νοικοκυρά σε νοικοκυρά, τα βασικά συστατικά όμως είναι ταραμάς, λάδι και λεμόνι. Κρεμμύδι, ψωμί, αμύγδαλα, σκόρδο, ξίδι, μαϊντανός είναι μερικά μόνο από τα ...πρόσθετα.